Echt nieuw nieuws is het niet meer. Hollands diep ligt weer in de schappen, gebaseerd op zijn illustere voorganger uit de jaren '70. Een naam die bij veel literair adepten warme gevoelens oproept. Het tijdschrift komt dertig jaar na dato in een geheel onherkenbare vorm terug. Voor velen zal het blad de nostalgische gevoelen die de naam oproepen niet kunnen waarmaken.
Wel leuk: een briefwisseling tussen aartsrivalen Hermans en Reve, een column van Tommy Wieringa, foto’s van de Amerikaanse fotografe Annie Leibovitz, de Hollands Diep Kunstpeiling 2007 en een politiek getint interview van Paul Witteman met Hans van Mierlo
Natuurlijk had ik de aanplakbiljetten, advertenties en posters al gezien, maar pas vanmorgen zette het me aan het denken. Waarom brengen bladenmakers als Sanoma telkens nieuwe titels op de markt? Natuurlijk: je moet immers vernieuwen en je lezerspubliek blijven boeien. Veel van die titels floppen of zijn meer van hetzelfde. Er komen straks natuurlijk onvermijdelijk meer titels gericht op de babyboomerdoelgroep. Die krijgen allemaal fancy nieuwe namen als Zin, Midi, en Plus mee, maar die kent nog niemand. En zeker deze doelgroep gelooft niet zo in meer van hetzelfde. Waarom gebruiken bladenmarkers niet wat vaker oude namen de Pep, de Sjors of de Eppo. Niet geheel zoals vroeger natuurlijk, maar met een vleugje nostalgie.
Wel leuk: een briefwisseling tussen aartsrivalen Hermans en Reve, een column van Tommy Wieringa, foto’s van de Amerikaanse fotografe Annie Leibovitz, de Hollands Diep Kunstpeiling 2007 en een politiek getint interview van Paul Witteman met Hans van Mierlo
Natuurlijk had ik de aanplakbiljetten, advertenties en posters al gezien, maar pas vanmorgen zette het me aan het denken. Waarom brengen bladenmakers als Sanoma telkens nieuwe titels op de markt? Natuurlijk: je moet immers vernieuwen en je lezerspubliek blijven boeien. Veel van die titels floppen of zijn meer van hetzelfde. Er komen straks natuurlijk onvermijdelijk meer titels gericht op de babyboomerdoelgroep. Die krijgen allemaal fancy nieuwe namen als Zin, Midi, en Plus mee, maar die kent nog niemand. En zeker deze doelgroep gelooft niet zo in meer van hetzelfde. Waarom gebruiken bladenmarkers niet wat vaker oude namen de Pep, de Sjors of de Eppo. Niet geheel zoals vroeger natuurlijk, maar met een vleugje nostalgie.
3 opmerkingen:
Ik bevind me op dit moment op een congres over babyboomers in Las Vegas. Het gebruik van 'nostalgie' in commerciele uitingen wordr hier nogal negatief beoordeeld ('boomers live NOW...'). Ook over de boomers zelf wordt flink gediscussieerd. Hebben we het alleen over mensen die geboren zijn tussen 1946 en 1964 of vallen iets oudere mensen ook in de boomercategorie? Ten slotte werd er ook een nieuwe categorie 'uitgevonden' door Marianne Salzman: de cuspers (net geen boomer, net geen generatie X).
Ik ken de bezwaren van veel kenners (met name Amerikanen) Het 'nostalgie' gevoel is slechts een deel van de uiting. Alleen inspelen op nostalgische gevoelens werkt niet.
Die nieuewe categorie daar hoor ik graag meer over. Misschien een klein verslagje van je belevenissen? Succes daar en dank voor je reactie.
Zal wat meer vertellen als ik terugben in Nederland.
Een reactie posten