De jaren '60 komen tot leven in Den Haag

Een tijdje geleden kondigde ik de tentoonstelling al aan. Veel te laat op daar pas nu op terug te komen natuurlijk. Terwijl die tentoonstelling al vanaf 20 januari dit jaar te zien was in het Gemeentemuseum in Den Haag. Gelukkig is ie er nog tot 29 april, dus mag ik er nog lovend over schrijvend. Je hebt nog een week of drie. Ik heb het over Sixties!, een tentoonstelling over, hoe kan het anders, de jaren ’60. En of het lot ermee speelde, nadat ik de uitnodiging van de directie en medewerkers van bureau Years om mee te gaan naar Den Haag had geaccepteerd werd ik keer op keer geconfronteerd met, oneerbiedig gezegd, restanten uit de jaren ’60. Een goede vriend kwam met een Marilyn Monroe van Warhol aanzetten, een ander attendeerde me op het prachtige fotoboek ‘Amsterdam’ van fotograaf Ed van der Elsken, weer een ander liet me luisteren naar oude opnames van the Beatles, waarin een stoned giechelende Paul aan John een mooi pianostukje laat horen. Kortom: ik was goed in de stemming om me onder te dompelen in de sixties. Als tachtiger ben ik natuurlijk niet zo bekend met de emoties die die tijd met zich mee brengen. Ik ben, zoals men dat noemt, geïnteresseerd van horen zeggen. Mijn ouders, dat zijn babyboomers en echte jaren ’60 kenners.

Als ouderenmarketeer moet je natuurlijk wel weten hoe je doelgroep denkt, voelt, doet en leeft, maar vooral heeft geleefd. De jaren ’60 zijn bepalend geweest voor de vorming van het waardenpatroon waarop deze doelgroep van youngtimers en babyboomers hun keuzes maakt. Consumentengedrag is te voorspellen op basis van deze vastliggende waarden. Dit patroon wordt ruwweg tussen het 15e en 25e levensjaar gevormd. Voor hen dus tijdens het luisteren naar de Beatles, het zien van de eerste modeontwerpen van Frans Molenaar, de protesten tegen de Vietnam oorlog, ‘I had a dream’ van Martin Luther King in ’63, de eerste man op de maan in ’69, hair peace bed peace, de verkiezingsoverwinning van D’66 in ’67, de Nieuwe realisten, de Rolling Stones in het Kurhaus, de schilderijen van Warhol, de foto’s van van den Elsken en de eerste Puchjes en Solexen.

De tentoonstelling viel me in dat opzicht een beetje tegen. Met woorden kun je er een fantastisch beleving van maken, maar behalve de geijkte foto’s, plaatjes en beelden was er weinig echt vernieuwend aan. Misschien logisch, die tijd is geweest en de belangrijke gebeurtenissen uit het verleden veranderen niet meer. Ik had het wel leuk gevonden als men wat andere invalshoeken had gezocht.

Hier wat impressies: